Dag 11. Veel kilometers gemaakt en een onwijs avontuur beleefd!

Na een mooie avond  zijn we weer heerlijk wakker geworden op een fantastische plek! Voor het eerst heb ik een beetje uitgeslapen, het is tenslotte zondag.

Gisteravond heb ik eerst even met het thuisfront contact gehad om vervolgens te genieten van een kampvuur. We hebben samen met een aantal Australiërs in onze achtertuin gezeten. Muziekje op en een biertje erbij, puur genieten.

Later zijn we nog even de camping opgegaan en hebben we met een aantal Nederlanders op een ander stuk strand gezeten. Gister zaten we met een homoseksuele Aboriginal, vannacht met een lesbische Nederlandse walrus. Erg gezellig allemaal!

Om half vier was ik weer teruggekomen bij de camper, tijd om lekker te gaan slapen. Duncan en Jildert bleven nog even op het strand. Jesse slaapt in de tent op het dak, dus ik had de camper voor mij alleen. Niet helemaal voor mij alleen. Toen ik eindelijk lekker in mi'n bedje lag maakte ik kennis met mijn eerste Australische spin, wat een joekel! Na even kennis gemaakt te hebben, hebben we toch maar weer afscheid genomen en heb ik hem naar buiten gebracht, het was een mooie tijd samen.

Vanmorgen heb ik eerst weer even lekker een duikje genomen. Daarna zijn we de camping weer op gegaan om even op te frissen. Het was tijd om weer wat kilometers te gaan maken, op naar een nieuwe mooie plek.

Toen alle spullen weer in de camper waren en we wilden rijden, was er weer een spin de camper in geklommen. Toen ik hem wilde verwijderen vond hij een plekje voor in de auto waar we niet bij konden, de jongens durfde de camper niet meer in.

Na een mooie toespraak te hebben gehouden waren we het met elkaar eens dat we gewoon moesten gaan rijden, het loopt allemaal wel los.

Het idee was om langs de kust richting Eden te gaan rijden en daar aan het eind van de dag een slaapplek te gaan zoeken. Met een mooie omgeving en een lekker muziekje aan, is het heerlijk om de hele dag door dit mooie land te toeren. Tussendoor hebben we even ergens koffie gedronken en daarna gingen we weer door met kilometers maken.

Voor degene die de teksten op onze bus nogal agressief vinden, hier zijn we het volkomen mee eens. "Kill the poor", dat op de zijkant van de bus staat, is een mooi nummer van The Dead Kennedys. Deze band staat ook wel bekend om goede nummers als "Too Drunk To Fuck" en "Soup Is Good Food".

Na ongeveer 200 kilometer gereden te hebben gaf er een lichtje aan dat het weer tijd was om te tanken. Bij het eerste de beste tankstation was de benzine 1,15 dollar, iets te hoog vonden wij. 39 kilometer verderop was het volgende tankstation. Zonder twijfel dachten we dat wel te redden en reden we door.

Dit ging erg soepel, tot de laatste 5 kilometer. De auto kreeg al minder kracht en stopte 3 kilometer voor het tankstation met rijden. We hebben de auto langs de weg gezet. Duncan en ik begonnen te lopen en probeerden te liften. Na 100 meter hadden we al het geluk dat we met een lieve vrouw mee konden rijden. De vrouw bracht ons heen en weer naar het tankstation waar we een jerrycan kochten en vulden (met benzine van 1'04 dollar!). Bij de auto aangekomen de benzine in een bekertje gedaan en deze een paar keer geleegt, aangezien we geen trechter of iets dergelijke hadden. We konden weer door!

Na ongeveer een uur rijden waren we in Eden aangekomen. Hier hebben we een tijdje rondgekeken en hebben we een app gekocht. Een app waar alle campingplekken in Australië op te vinden zijn, ook gratis plekken.

We hadden al snel een gratis campingplek gevonden, 30 kilometer van Eden. Na een tijdje rijden kwamen we tot de conclusie dat de camping midden in het bos zat en wij amper eten en geen drinken meer hadden. Tijd om echt te gaan survivallen.

Eenmaal op de plek aangekomen viel het meer dan tegen. Het was een inham waar ruimte was om je camper neer te zetten, dat was het. Een paar honderd meter verderop stonden een aantal borden. We zijn even doorgereden en zonder goed te kijken wat er op de borden stond hebben we de linker afslag genomen, het kon alleen maar beter worden.

Het kon alleen maar beter worden, dat dachten we tenminste. Het bleek een zandpad te zijn door het bos. Aangezien er 2 borden deze kant op stonden dachten we dat het wel prima was. Daar reden we dan, door de bossen over de slechte zandpaden met stenen en takken. Er was heel erg weinig te beleven, maar elke keer dachten we: "na deze heuvel is er wat".

Zonder na te denken bleven we maar door rijden. Over rare bruggetjes en bizar slechte wegen. Niemand die even zijn gezonde verstand gebruikte en zei dat we beter terug konden gaan. Daar reden we dan, in de middle of nowhere, zonder drinken, met amper eten en zonder internet. Als er ook maar iets gebeurde konden we geen kant op.

Het begon donker te worden en de paden werden nóg slechter. Samen, na 20 kilometer, toch maar tot de conclusie gekomen dat het heel verstandig was om terug te gaan. Het was donker en de wegen waren erg slecht, daar reed ik dan met m'n goede gedrag. Ik heb me nog nooit zo verantwoordelijk gevoeld. Bob Marley opgezet met het wel bekende "don't worry be happy" en alles kwam goed. Na een uur met volle concentratie door het donkere bos gereden te hebben, kwamen we eindelijk bij de uitgang. Wat een opluchting!

Het stokje overgegeven aan Jildert die het stuk terug naar Eden reed om een slaap/eet plek te zoeken.

Zonder benzine langs de snelweg staan en uren ronddwalen in een bos, dit zie je normaal alleen in films. Wat een bizar avontuur! Een hele grote ervaring rijker. We hebben besproken dat we vanaf nu maar iets meer gaan plannen.

We hebben een slaapplek gevonden bij een plek waar de vissers hun boten de zee in doen. Nog vol adrenaline hoop ik rustig te kunnen slapen om morgen op een normale manier verder richting Melbourne te rijden.

Wat een dag, wat een dag!