Dag 144. In het ziekenhuis

Vanmorgen ging ik om kwart voor negen m'n bedje uit. Ik kocht wat yoghurt als ontbijt, veel anders kwam er niet naar binnen. Aangezien ik me nog steeds super beroerd voelde ging ik om kwart voor 10 naar het ziekenhuis. Het was tien minuten lopen. Het idee was ook om te gaan lopen, tot dat er een tuk tuk langs kwam rijden. Ik had geen energie om te wandelen en zo'n kort ritje was erg goedkoop.

Bij het ziekenhuis moest ik me eerst inschrijven. Ik werd erg goed geholpen en alles was erg duidelijk. Ik hoefde ook niet zo lang te wachten tot de zuster me meenam om m'n temperatuur te meten. De meter gaf 39,5 graden aan. Ook de kilootjes werden geteld. Dit waren er maar 72, waar het normaal toch wel richting de 80 gaat. Geen goede tekens.

Vervolgens moest ik wachten op de dokter. Toen ik m'n mond opende was het duidelijk te zien dat hij schrok. M'n keel is toch wel bijzonder dik. Hij Googlede op een gek woord en de symptomen die daarbij te zien waren kwamen aardig overeen. Ik werd vervolgens naar een ander gebouw gestuurd. Hier ging ik op bezoek bij een andere dokter.

Deze dokter gaf aan m'n bloed te testen en vertelde me dat ik misschien in het ziekenhuis moest blijven. Na het bloedprikken moest ik ander half uur wachten. Ik kreeg een kleedje en ben hierna lekker op de bank gaan liggen. Na ander half uur kwam dokter met het nieuws dat ik een paar daagjes moet blijven.

Na een tijdje wachten werd ik opgehaald en kon ik in een kamer op de en bedje liggen. Hier werd ik aan het infuus gezet. Ik moest ongelofelijk veel borg betalen, wat door een limiet op m'n pas niet mogelijk was. Dit leverde weer een hoop gedoe op, maar gelukkig kon papa wat geld overmaken zodat ik met twee passen kon betalen.

Ik had wat eten besteld, maar alleen het bijgeleverde soepje ging naar binnen. Aan m'n keel (het pijnlijke punt) zal niet heel snel wat veranderen, maar m'n temperatuur was wel binnen de kortste keren naar de 37,8 graden gedaald. Ook m'n hartslag was flink gedaald, van boven de 100 naar 91.

Ik ging in m'n rolstoel door het ziekenhuis heen om even te pinnen, met m'n betaalkaart was dit niet mogelijk in het normale apparaat. De pinautomaat gaf om een of andere reden aan dat ik niet genoeg saldo had, terwijl ik dat een minuut geleden nog had gecheckt. Dan maar weer terug naar het kleine kamertje. Ik moest eerst 50000 borg betalen voor ik naar een knappe slaapkamer mocht.

De zusters zeiden dat er misschien een limiet op de pinautomaat zat. Ik ging nogmaals heen om in tweeën te pinnen. De eerste 15000 ging prima, maar de overige 10000 wilde hij niet geven. Gelukkig had ik nog 3000 cash en betaalde ik de laatste centjes met m'n creditcard. Om kwart over zes kreeg ik eindelijk m'n groene pyjama aangereikt in m'n slaapkamer. Plassen mag op het potje, wat een feest!