Dag 147. Ontslagen

Vanmorgen werd ik na weer een nachtje waarin ik een paar keer wakker werd gemaakt, om half 9 wakker. Ik voelde me goed en nam lekker even een verfrissende douche. Vervolgens kreeg ik weer hetzelfde ontbijtje als de dagen ervoor (wat ook m'n lunch en avondeten was). Dit terwijl ik gister de keus kreeg om wat anders te kiezen. Na dit gemeld te hebben gingen ze het voor me regelen.

Al vroeg kreeg ik een bezoekje van de dokter. De beste man was net als ik erg tevreden, m'n keeltje zag er al stukken beter uit. Kort hierna werd er een nieuw ontbijtje gebracht, dit was het betere werk. Een banaantje en broodjes met een gebakken eitje gleden net zo makkelijk naar binnen als de yoghurt. Van de keelpijn was weinig meer te voelen.

De echte pijn kwam pas toen ik de rekening moest betalen, hiervab kon ik prima een maand in Thailand verblijven in hele luxe hotels. Zonder er te veel over na te denken heb ik de centjes betaald ben ik met een goody bag weg gelopen. Een tasje vol medicijnen die ik de komende dagen nog mag gaan slikken. Om 12 uur liep ik het ziekenhuis weer uit.

Na een stukje te hebben ingelopen kwam ik om half 1 weer bij m'n hostel aan. Ik werd weer naar dezelfde kamer en hetzelfde bedje gewezen. Ze hadden keurig al m'n spullen bewaard, maar daar stond blijkbaar wel een aardige vergoeding tegenover. Ik was 4 dagen geleden nietsvermoedend naar het ziekenhuis gelopen om even te vragen hoe en wat, maar had al m'n spullen natuurlijk gewoon achtergelaten. Gelukkig had ik een tas mee waar een oplader voor m'n mobiel in zat.

Terug in het hostel ging ik maar eens bedenken waar ik heen wilde. Door al deze gekkigheid ben ik een week verloren in Thailand. Ik ben even gaan Googlen en besloot om naar Krabi toe te gaan. De beste manier was om naar Khoa san road te gaan en hier een ticket te boeken.

Ik ging via de trein en de bus naar de bekendste straat van Thailand toe. Het treinen ging prima, maar de bus wilde niet langs komen. Nadat alle nummers al twee keer langs waren gekomen, maar het nummer dat ik nodig had niet, besloot ik maar om achter in een tuk tuk te stappen. Deze bracht me vrij snel naar de juiste bestemming.

Khoa san road schijnt altijd een gigantische chaos te zijn waar alles wat je kan bedenken verkocht wordt. Ik vond het erg meevallen en behalve dat ik twee keer gevraagd werd om een pak te kopen, was het erg rustig. Er waren weinig andere mensen, maar wel veel winkeltjes en kroegen. Ik heb even heen en weer gelopen en ben bij een reisbureau naar binnen gestapt.

Ik heb voor morgen een fiets tour geboekt door Bangkok. En heb daarna een busticket gekocht naar Krabi, een nachtbus van vrijdag op zaterdag. Omdat ik geen idee had hoe ik met het openbaarvervoer terug moest komen, sprong ik maar achter op een scooter. Terug in het hostel heb ik meteen een hostel in Krabi geboekt, ik krijg er energie van om te bedenken dat ik eindelijk weer wat ga doen.

Ik ben gaan eten bij een Duits restaurant. Dit is vlak bij m'n hostel en hier was ik al regelmatig langs gelopen. Na er de hele dag al naar uit te hebben gekeken mocht het resultaat er gelukkig wezen, een veel te groot bord met onwijs veel vlees. Ik kreeg de bijbehorende spaghetti niet op, maar had er erg van genoten. Helaas waren niet alleen de porties groot, maar de gevraagde prijs ook. Ik had hiervoor ook in Duitsland kunnen gaan eten. Het zijn en blijven Duitsers..

Terug in het hostel heb ik lekker even gedoucht en ben ik gaan relaxen, lekker genieten van de vrijheid. Zo voelt het wel zeker na drie nachten in het ziekenhuis te hebben verbleven. Er werd goed voor me gezorgd, maar ik kon geen kant op. Blij om voor het eerst in m'n leven ontslagen te zijn!